manale

1.

mānālis, e, adj. [mano], flowing (ante-class.): manalem fontem dici pro eo, quod aqua ex eo semper manet, Paul. ex Fest. p. 128 Müll.; cf. id. p. 157 ib.:

manalem vocabant lapidem etiam (cf. another signif. in the foll. art.) petram quandam, quae erat extra portam Capenam juxta aedem Martis, quam cum propter nimiam siccitatem in Urbem protraherent, insequebatur pluvia statim,

id. p. 128 ib.; cf.: manalis lapis, qui tunc movetur, cum pluviae exoptantur, Varr. ap. Non. 547, 10, and Fulg. Expos. Serm. p. 559, 16 sq.—Hence, subst.: mānāle, is, n., a ewer, Varr. ap. Non. 547, 9; cf. aquaemanalis.

2.

Mānālis, e, adj. [Manes], of or belonging to the Manes: Manalem lapidem putabant esse ostium Orci, per quod animae inferorum ad superos manarent, qui dicuntur manes, Paul. ex Fest. p. 128, 14 Müll. (perhaps from the same origin as the preceding word).